Dag 40: De kermis die Sapa heet
We komen volledig volgens schema om 04.00 uur aan in Sapa. Waarom de bussen op dit totaal onlogische tijdstip aankomen snappen wij ook niet. Wel zijn we erover uit dat nachtbussen nooit onze favoriet zullen worden. De rit in het donker door de bergen is allesbehalve relaxt te noemen. Daarnaast hebben we nog nooit een goede nacht geslapen in de bus en dus kom je volledig uitgeput aan op je bestemming. Zodra we de bus uit stappen zijn we binnen no-time omringd door taxichauffeurs. Waar ze op dit tijdstip ineens vandaan komen? Geen idee. Waarschijnlijk is de helft geen chauffeur maar gewoon een local die op dit tijdstip nog even iets wil bijverdienen.
Wij besluiten om te gaan lopen. We hebben toch pas een hotelkamer vanaf 14.00 uur in de middag. Wij hebben alle tijd. Terwijl we om 4 uur in de ochtend door Sapa lopen ontwaakt de stad. We zien de lokale bakkerijtjes al druk bezig met het brood afbakken en de straten vullen zich met de heerlijke broodgeur. We gokken het erop en lopen naar ons hotel. Misschien is er in de lobby een bank waar we een paar uurtjes kunnen wachten en slapen. We bellen aan en een local duikt tevoorschijn. Hij begint te bellen en probeert ons met handen en voeten uit te leggen dat we even geduld moeten hebben.
Plots komt er een slaperige man in pak uit de lift stappen die ons welkom heet. De manager. We herkennen hem van zijn Whatsapp foto, we hadden al contact met hem om de overnachting te verplaatsen in verband met de voedselvergiftiging van Robert. Deze vriendelijke man vertelt ons dat we al kunnen inchecken en dat we een upgrade krijgen naar een betere kamer. Wat een welkom! En dus liggen we een half uur later dankbaar in bed na een paar lange reisdagen.
Het uitslapen zijn we een beetje verleerd en we worden na nog geen 4 uur slaap weer wakker. Gooooood morning Vietnam! Als we naar buiten kijken zien we een grijze lucht en het lijkt te gaan regenen. We wilden een ritje met de scooter door de bergen maken, maar met regen is dat geen optie. En dus is de enige optie vandaag om de stad Sapa te gaan verkennen.
Op een paar minuten lopen van het hotel begint het centrum en dat is te horen ook. Het is alsof je een pretpark binnenloopt. Overal harde muziek, flikkerende lampen, hysterische mensen, golfkarretjes als taxi’s die je om de oren vliegen en constante getoeter. Dit is even wennen. Dit hadden we totaal niet verwacht van een rustig bergstadje in Noord-Vietnam. De stad probeert een beetje het uiterlijk te imiteren van een Zwitsers bergstadje maar dan gecombineerd met Aziatische hysterie. Volledig overprikkelt gaan we lunchen en besluiten we een paar uurtjes bij te gaan slapen. Misschien zorgt ons slaapgebrek voor een vertekend beeld.
In de avond geven we de stad een tweede kans. Al lijkt het nog hysterischer te zijn dan vanmiddag. De lampen flitsen nu nog feller en de muziek staat nog harder. De locals hebben nu nog meer gedronken dan vanmiddag en worden nog luidruchtiger. Daarnaast vallen ons de grote hoeveelheid jonge bedelaars op. Hele jonge kindjes die er door hun ouders op uit worden gestuurd om geld te vragen aan voorbijgangers. Ze zijn vaak gekleed in traditionele kledij en hebben vaak ook nog een baby van nog geen jaar op hun rug hangen. Vreselijk vinden we het om te zien.
De tweede kans die we de stad gaven heeft alleen maar bevestigd dat dit niet een plek voor ons is. Eenmaal terug in het hotel legt de manager aan ons uit dat dit ooit een rustig, idyllisch bergstadje was. Heel populair onder de Westerse toeristen. Sinds Corona heeft de stad een andere doelgroep moeten aanboren, namelijk de lokale toeristen. De Vietnamezen houden van karaoke, felle lichten, chaos en hectiek. Zodoende is de stad veranderd in een soort mega kermis. De mensen die we hier zien zijn allemaal Vietnamezen die in hun vrije weekend eropuit trekken. De volgende keer zullen we het weekend dus sowieso vermijden in Sapa.
Dag 41: De Sapa trekking dag 1
We beginnen vandaag aan onze 2-daagse trekking. We hebben heel veel zin om de chaotische stad achter ons te laten en de natuur in te trekken. Om 09.00 uur worden we opgehaald door onze gids Chai. Zij zal ons 2 dagen lang op sleeptouw nemen.
We lopen vanaf ons hotel naar de lokale markt in Sapa. Hier krijgen we uitleg over de producten en de vrouwen die deze producten verkopen. Je kan hier goed zien dat er verschillende groepen zijn, allemaal met een andere kledingstijl. Je hebt bijvoorbeeld de Black Hmong (gekleed in zwarte kleding) en de Red Dzao (verrassend genoeg gekleed met rode accenten). Dit zijn etnische minderheden die tot voorkort volledig geïsoleerd leefden van de “bewoonde wereld”. Zij voelen zichzelf ook geen onderdeel van Vietnam maar hun eigen groep.
Vervolgens was het tijd om aan het pittigste deel van de trekking te beginnen. We moeten 500 meter stijgen en dat was even zwaar. Het doel van deze stijging is een prachtig uitzicht over de Sapa vallei. Het was dan nogal teleurstellend dat alle zweet en tranen voor niks waren. Eenmaal boven was er namelijk geen enkel zicht door de dichte mist.
De rest van de dag is het gelukkig een stukje makkelijker doordat we bergaf lopen. De mist heeft eigenlijk ook wel iets. Soms duikt er er ineens een koppel buffels uit de struiken tevoorschijn die de weg over willen steken. De buffels worden hier nog steeds gebruikt voor het ploegen van de landerijen. In dit seizoen zijn de buffels “vrij”. De oogst is allang binnen en pas volgend jaar zullen ze opnieuw aan het werk gaan. En dus worden de buffels overdag vrij los gelaten en haalt de eigenaar ze aan het einde van de dag weer op. In de middag klaart het wat op en hebben we steeds meer uitzicht. Het uitzicht verandert continu. Het ene moment lopen we tussen rotsgebergten het andere moment naderen we een mooie vallei. We lopen zelfs door eeuwenoude bamboebossen. Wat bijzonder!
We zijn compleet verwijderd van de bewoonde wereld. We passeren een klein boerderijtje waar een gezin van 10 woont. Ze behoren ook tot de Black Hmong Minority. De kinderen komen maar al te graag kennismaken met ons. Vanaf hun huis kijk je recht op een vallei met rijstvelden en we besluiten even met de drone te vliegen. De kinderen geloven hun ogen niet als we de drone laten opstijgen. Zoiets hebben ze nog nooit gezien! Volgens onze gids blijven ze “Vliegtuig! Vliegtuig!” roepen en ze waren razend enthousiast. We laten ze meekijken op ons schermpje en ze kijken alsof ze water zien branden. Zo bijzonder om dit te aanschouwen. Na een tijdje met deze lieve mensen doorgebracht te hebben geven we ze een grote zak koekjes. Ze gillen van blijdschap en springen in de rondte van vreugde. We hebben zojuist hun dag gemaakt. En zij die van ons.
Na een hele dag gewandeld te hebben en met bijna 20 km in de benen (door de bergen) komen we aan bij onze homestay. We verblijven bij Zu en haar familie. En ze hebben een puppy, dus Lisanne haar avond kan al niet meer stuk. De puppy heeft een bijzonder verhaal. Een paar weken geleden was er een Indonesisch stel die op zondag de Mis bijwoonden in de kerk. De pastoor schonk vervolgens deze puppy aan dit stel (waarom een pastoor een puppy weggeeft snappen wij ook niet). De puppy meenemen naar Indonesie was lastig en dus lieten ze hem bij Zu en haar familie. Ze noemden haar Joy en beloofden ooit terug te komen voor Joy. In de avond dineren we samen met haar familie en praten we over van alles. Heel leuk om zo een inkijkje in een lokale familie te krijgen.
Dag 42: De Sapa trekking dag 2
We schrikken wakker van de wekker. Pfoeh dat is toch even zwaar voor ons lichaam. De tocht van gisteren heeft gezorgd voor spierpijn. We staan op en Lisanne springt omhoog als ze een kakkerlak ziet wegschieten. Een goed moment voor Robert om op te biechten dat hij er gisteravond al meerdere had gespot. Het leek hem beter om niks te zeggen, want anders had Lisanne waarschijnlijk geen oog dicht gedaan. En dat klopt. Goede keuze.
We krijgen een heerlijk pannenkoeken ontbijt voorgeschoteld en om 09.00 uur zijn we er weer klaar voor. Het eerste uur is weer even pittig. Weer een aardige klim omhoog bij een waterval in dit geval. Er lopen veel vrouwen rond die iets willen verkopen. Dat is hun enige manier van inkomen. Vaak zijn het handgemaakte tasjes in de patroon van hun minority. We hebben er al veel afgeslagen. Maar nu volgt er eentje ons helemaal naar de top van de waterval. We beginnen ons ongemakkelijk te voelen want ze biedt aan om een stuk met ons mee te lopen zodat ze ons kan helpen af en toe. Bij de waterval had ze Lisanne een keer een hand gegeven bij het oversteken naar een andere rots. Geef ze een vinger en ze pakken je hele hand is in dit geval een goede metafoor. Ze vindt dat wij daarom iets moeten kopen. Ze heeft ons immers geholpen. We besluiten iets te kopen en leggen via onze gids uit dat ze niet verder mee hoeft te lopen. Daar zitten we nou niet bepaald op te wachten.
De rest van de tocht is werkelijk weer prachtig. We lopen over de richels van rijstvelden en hebben zowaar uitzicht! Daarnaast zien we hoe de Black Hmong Minority haar kleding maakt. Hier gebruiken ze de indigo plant voor. Deze geeft een blauwe kleur af en ze weken het net zo lang tot de verf bijna zwart is. Wat ze dragen is dus eigenlijk geen zwart maar heel erg donkerblauw. Chai geeft ons een instructie hoe de plant een blauwe kleur af geeft. Lisanne wrijft heel lang met de bladeren in haar handpalmen en na een paar minuten wordt het inderdaad blauw. Wauw, weer iets geleerd. En wij maar denken dat verf uit een blikje komt. De rijstvelden wisselen zich af met bamboebossen en hele mooie valleien. We blijven ons verbazen hoe mooi het hier is.
Uiteindelijk lopen we door naar het geboortedorpje van Chai. Hier laat ze ons technieken zien die wij niet meer kennen (maar onze voorouders waarschijnlijk wel). Ze laat onder andere zien hoe ze kleding weeft en hoe meel gemaakt wordt. Dit zijn apparaten en technieken die wij in Nederland in een museum zien. Maar hier is dit nog steeds dagelijkse kost voor de mensen, de tijd staat hier echt stil. Chai legt uit hoe ze als klein meisje iedere dag 1,5 uur bergopwaarts naar school liep en in de middag in 1 uur naar huis liep (want bergafwaarts). En dit allemaal op een lege maag. Eenmaal thuis werd er verwacht dat ze aan het werk ging. Dan moest ze de hele middag kleding weven of meel maken. Robert mag het proberen en doet het zo goed dat de locals er verbaasd van zijn. Ze lachen en vragen of hij niet hier wil blijven, hij zou een goede kracht zijn. Haha!
Dag 43: Ha Giang Loop dag 1
Van de ene tocht rollen we zo in de andere. Gisteren sloten we onze bergtrekking in Sapa af. We namen om half 8 ‘s avonds de bus vanuit Sapa naar Ha Giang. Een stukje verder naar het noordoosten van Vietnam. Hier staat ons nog een hoogtepunt te wachten. Wij gaan de welbekende Ha Giang Loop rijden. Dit is (onder de backpackers) een heel bekende tocht per scooter door de prachtige provincie Ha Giang (verrassend). Gisteravond kwamen we om 00.30 uur aan en doken we direct ons bed in.
In de ochtend ontbijten we en krijgen we uitleg van onze hostel eigenaar over de route die we gaan afleggen. Na de route is het tijd voor de scooters. Deze zijn geschakeld. Daar hebben we geen ervaring mee en zijn we best wel een beetje zenuwachtig voor. Maar de eigenaar van ons hostel neemt alle tijd om precies uit te leggen hoe het werkt. Hij stapt bij Lisanne achterop en ze moet verplicht 5 rondjes door de straten van Ha Giang rijden. Hij wil er zeker van zijn dat wij het onder de knie hebben. Achteraf heel fijn dat hij zo nog wat tips geeft tijdens het rijden. Na deze uitgebreide uitleg is het tijd om aan de tocht te beginnen.
Zo gauw we de stad uitrijden verandert het uitzicht al snel. De bergen komen in zicht en de klimmetjes omhoog worden steeds steiler en de flauwe bochten worden al gauw haarspeldbochten. Onderweg zijn de mooiste viewpoints aangegeven en we gaan ze een voor een bij langs. Maar we stoppen ook om de haverklap op random plekken waar het uitzicht ook gewoon fantastisch is. We lunchen met Pho (noodle soup) in een klein stadje onderweg en zetten vervolgens verder koers naar Yen Minh. We hebben het idee dat de uitzichten maar mooier blijven worden en dit is een goede samenvatting van woorden die we naar elkaar blijven roepen onderweg: “Wauw”, “Kijk daar!”, “Dit uitzicht is bizar!”, “Moooi!”.
We zijn erg vaak gestopt en merken dat we de laatste 20 km een beetje vaart moeten maken. Het begint al te schemeren en we willen zeker voor het donker binnen zijn. Het laatste deel bestaat uit een afdaling, iets pittiger dan omhoog rijden vinden we. Je handen verkrampen van het remmen en je moet goed opletten of er geen grind in de bochten ligt. Moe komen we aan in Yen Minh waar we eerder vandaag een hotel hadden geboekt. Eenmaal aangekomen horen we al van andere reizigers dat er een probleem is met hun boeking. De man zegt de boeking niet te hebben ontvangen en zijn hotel is vol. We hebben dus geen kamer en moeten op zoek naar een andere slaapplek. We gaan een paar hotels bij langs maar ze zijn allemaal vol. Pfoeh dit hadden we niet verwacht. Uiteindelijk komen we bij een homestay waar nog een kamer beschikbaar is. Dit bleek uiteindelijk een hele goede keuze. Want om 19.00 uur komen de krukjes tevoorschijn en wordt een gigantisch buffet klaargezet. Samen met alle andere gasten zitten we in een kring om het eten en maken we er een hele gezellige avond van. De “happy water” vloeit rijkelijk en leren proosten op z’n Vietnamees. We wisselen reisverhalen uit met een stel Belgen, Fransen, Duitsers en Vietnamezen. En met het WK in aantocht is ook voetbal een populair gespreksonderwerp.
Dag 44: Ha Giang Loop dag 2
Op dag 2 staat de route van Yen Minh naar Dong Van op de planning. Na het ontbijt zijn we klaar voor vertrek en voor 10.00 uur zitten we weer op onze geschakelde scooters. Dezelfde kreten als gisteren (Wauw! Mooi! Check dat! Dit uitzicht!!!) passeren weer de revue. Het blijft niet ophouden met nog mooier worden en soms stoppen we om de 5 minuten om een foto te schieten en te genieten van het uitzicht.
De provincie Ha Giang grenst direct aan China en op meerdere plekken kun je erg dicht bij de grens stoppen. We besluiten er 1 op te zoeken maar hier is veel politie te vinden. We worden weggestuurd. Officieel hadden we trouwens een vergunning moeten aanvragen voor het rijden door het Yen Minh en Dong Van district. Doordat je zo dicht bij de grens met China rijdt is het verplicht om jezelf te registreren en een vergunning aan te vragen. Dit kost zo’n €10,- per persoon. Wij zijn dit domweg vergeten en onze hosteleigenaar zei dat het wel goed zou komen. Gelukkig zijn we niet gecontroleerd want de politieagenten bij de grens zien er niet heel vriendelijk uit.
We rijden verder naar de Lung Cu Flagpole. Dit is het meest Noordelijke puntje van Vietnam. Hier staat een gigantische vlaggenmast waar je uitzicht hebt op China. Deze flagpole is een mega toeristentrekker. En vooral Chinezen. Dan reis je vanuit China naar Vietnam om vervolgens naar een attractie te gaan waar je uitzicht hebt op China. Voor ons ontbreekt de logica. We worden door de Chinezen onthaald alsof we wereldberoemd zijn want meerdere mensen willen heel graag een fotootje met ons schieten. De flagpole zelf vonden wij niet heel boeiend (ook door alle hysterische Chinezen). Maar de weg ernaartoe was wel een van de mooiste van vandaag. Niet weggelegd voor mensen met hoogtevrees. Want de smalle weg was letterlijk aan een berg geplakt en met afgronden (zonder vangrail) die je zeker niet na zou kunnen vertellen. We komen om 16.30 uur aan in Dong Van waar we gelukkig in 1 keer een hotel hebben gevonden.
Dag 45: Ha Giang Loop dag 3
Als we vertrekken hebben we nog geen idee waar we gaan overnachten vanavond. De route is een beetje gecompliceerd vandaag en dus besluiten we het aan te kijken waar ons schip (of scooter) strandt. Vandaag staat namelijk ook het lastigste deel van de trip ons te wachten. 22 kilometer lang zijn er wegwerkzaamheden. Tot nu toe vinden we de wegen boven verwachting goed. Overal ligt tot dusver goed onderhouden asfalt. We zijn gewaarschuwd door de hosteleigenaar die ons de route heeft uitgelegd. Voor de 22 km wegwerkzaamheden kunnen we met gemak 2 uur uit trekken.
We besluiten dus vroeg weg te gaan vandaag en rijden weer in een heel andere omgeving dan we hebben gezien. De groene bergen maken plaats voor rotsgebergten en ook dat is heel indrukwekkend. We genieten misschien iets te veel van de omgeving want we hebben totaal niet door dat onze benzinetank leeg is. Het streepje zit al ver onder het rood en we worden een beetje zenuwachtig. De eerstvolgende stad met benzinepomp ligt op zo’n 13 km rijden vanaf hier. De eerste paar kilometers zijn gelukkig bergaf en we besluiten ons te laten rollen zonder motor te gebruiken. Zo besparen we toch een beetje benzine (hopen we). Langzaamaan komt het stadje in de buurt en we juichen naar elkaar als we de bezinepomp in zicht hebben. Deze vreugde is van korte duur want er staat een heel groot bord voor waarop staat dat de benzine op is. Shit. Er komt een local op ons af die uitlegt dat er 2 km verderop ook nog een pomp zit. Hij heeft goede hoop dat daar nog wel benzine is. De aanvoer van benzine op deze afgelegen plekken in de bergen is niet gemakkelijk. We hebben al meerdere benzinepompen gezien waar een uitverkocht bord staat. We doen een schietgebedje dat er bij die andere nog wel benzine is en we hebben geluk. Pfoeh dat was kantje boord. We gooien onze scooters vol en maken ons klaar voor het lastigste deel van de tocht.
Het goed onderhouden asfalt maakt plaats voor grind- en zandwegen. Over een paar jaar zal hier een hele mooie brede geasfalteerde weg liggen. Maar voor ons is het nu even afzien. Regelmatig moeten we stoppen omdat een vrachtwagen de weg verspert. Een machine hakt de rotsen uit de bergen die vervolgens door een kraan worden geladen in de vrachtauto. We moeten regelmatig een keer wachten tot de auto volgeladen is en de weg weer vrij maakt. De wegen zijn pittig door alle rotsen en stenen die op de weg liggen. Soms is het lastig om de scooter in balans te houden. En het vraagt veel focus en oplettendheid. Na 1,5 uur over deze weg zijn we dan ook blij dat er weer normaal asfalt in zicht is.
Het volgende deel van de route is (volgens verschillende ervaringsdeskundigen) het mooiste stuk. We rijden door twee prachtige valleien. Waar we het ene moment nog bovenop de berg rijden dalen we vervolgens helemaal af tot onderin de vallei. De uitzichten zijn zo waanzinnig mooi. We rijden twee uur lang door deze bergen en valleien en komen geen enkel dorp tegen. We passeren nog een oude Franse militaire basis waar we even een kijkje nemen.
En dan ineens. Lekke band. Shit, en nu? We hebben echt onwijs veel geluk want nog geen 100 meter verder lopen zit een dorpje. Er staan letterlijk 6 huizen én een garage. Wat een mazzel. Als dit eerder was gebeurd in the middle of nowhere hadden we een groot probleem gehad. Binnen 10 minuten heeft Robert een nieuwe binnenband en worden de remmen even gecheckt. Kosten? €3,50.
De bedoeling is dat we nu verder rijden naar Quan Ba en daar overnachten. Dan kunnen we morgen verder terugrijden naar Ha Giang. Maar dit betekent dat je op je laatste dag exact dezelfde route rijdt als op de eerste dag. We komen een afslag naar Ha Giang tegen. We zien dat het naar Quan Ba nog 40 minuten rijden is en naar Ha Giang nog 1 uur en 15 minuten. We vinden het leuker om een unieke route te rijden en dus pakken we de afslag naar Ha Giang. En ook deze weg was prachtig. Uiteindelijk zijn we om 16.30 uur weer terug in Ha Giang en zit onze 3-daagse scootertocht door de overweldigende natuur van Noord Vietnam erop. We weten nu al dat deze afgelopen 3 dagen op de scooter zeker weten een van de hoogtepunten van onze hele reis gaat worden.
We hebben onderweg al contact gelegd met het hostel en hij heeft de nachtbus naar Hanoi voor ons geregeld. We konden vrijwel direct instappen en waren binnen no time onderweg naar de hoofdstad van Vietnam. Perfecte timing. Dit is trouwens de meest luxe bus die we tot nu hebben gehad. Met een privé cabine waar we zelf de airco kunnen instellen en naar wens een sinaasappelgeurtje kunnen toevoegen. Binnen 10 min slapen we na deze intensieve paar dagen. Eerst 2 dagen door de bergen trekken in Sapa en hierna zijn we vrijwel direct op de scooter in Ha Giang gestapt. Het was een heftige eerste 5 dagen in Vietnam maar we zijn overweldigd door de prachtige natuur in het Noorden. Wat een ervaring!