Dag 32: De administratie bijwerken
We zijn nog steeds in Luang Prabang, gelukkig. We besluiten vandaag lekker rustig aan te doen. We moeten veel dingen regelen voor de komende weken. Zo moeten we onze bestemming voor Kerst gaan bepalen omdat rond die periode al veel hotels volgeboekt zijn. Ook moeten we vervoer regelen naar Vietnam en de eerste paar dagen daar uitstippelen. Iets wat we helemaal niet leuk vinden om te doen, maar het hoort erbij.
We trakteren onszelf op een lekker stokbroodje en verse koffie bij een Frans bistrootje en spenderen de hele dag hier. Om 16.00 uur hebben we onze hotels voor Kerst en Oud & Nieuw vastgelegd, de boot ernaartoe geboekt en een globale planning voor Vietnam gemaakt.
Vervolgens slenteren we lekker door de stad. We bezoeken onder andere de bamboo bridge. Deze wordt ieder jaar opnieuw opgebouwd en staat er alleen tussen november en april. Na april begint het regenseizoen en wordt de brug door hoog water weggespoeld. Bizar wat ze alleen met bamboo kunnen maken.
Na het slenteren ploffen we neer bij een Frans restaurantje en trakteren we onszelf op een echt borrelplankje met Franse kazen en vleeswaren. We bestellen er twee glazen rode wijn bij en vieren dat we vandaag al 1 maand op reis zijn! We sluiten de avond af met een rondje over de Night Market. We kopen een souvenirtje, een sleutelhanger die gemaakt is van de gevonden bommen na de oorlog. Een bijzonder souvenir want Laos schijnt het meest gebombardeerde land ter wereld te zijn tijdens de oorlog. De restanten van de bommen worden omgesmolten in allerlei dingen: sleutelhangers, flessenopeners, bestek enzovoorts. Zo proberen ze toch nog iets nuttigs te doen met deze restanten en verspreiden ze de vrede in plaats van oorlog. We vonden het een mooi verhaal en dus hangt er nu een stukje bom aan onze sleutelbos.
Dag 33: De zon zien zakken in de Mekong
Onze laatste dag alweer in Luang Prabang (snik). Deze stad heeft ons zo enorm verrast. We hadden nooit verwacht een stad met zo’n heerlijk sfeertje te vinden in Laos. Sowieso is Laos de verrassing van onze reis tot nu toe. We kwamen zonder verwachtingen en zijn ontzettend onder de indruk tot nu toe.
Vandaag staat de tempel Wat Xiengt Thong op de planning. Ondanks dat we inmiddels een beetje “uitgetempeld” zijn na alle tempels in Thailand besluiten we toch te gaan. En daar krijgen we geen spijt van. Wauw, dit is echt heel indrukwekkend! Zoveel kleur, mozaïek en glinsterende steentjes hebben we nog niet eerder gezien. Het is heet vandaag dus na een uurtje of twee rondgewaald te hebben in de tempel is het tijd voor lunch. We zoeken een verkoelend plekje langs de Mekong en lunchen met heerlijk uitzicht. Geïnspireerd door onze lunchplek besluiten we een Sunset Cruise te boeken voor vanavond.
En zo staan we om 16.30 uur klaar om aan boord van de Sunset Cruise te gaan. Twee uur lang vergapen we ons aan de waanzinnige zonsondergang. De lucht verkleurt van lichtblauw uiteindelijk naar feloranje en de uitzichten zijn onbeschrijfelijk mooi. Terwijl wij de zon zien zakken in de Mekong met een biertje in ons hand, nootjes op tafel en muziek op de achtergrond besluiten we dat dit toch wel een hoogtepuntje is.
Dag 34: Op z’n Aziatisch reizen naar Nong Khiau
Vandaag is weer een reisdag. We verlaten Luang Prabang en reizen verder naar het Noorden, naar Nong Khiau. We hebben gelezen dat de bussen naar Nong Khiau vertrekken als ze vol zijn. We komen vroeg aan en kunnen een plekje uitzoeken, gelukkig. De bus zit vrij gauw vol en dus tijd om te gaan denken we. Maar niets blijkt minder waar. We staan nog minimaal 1 uur stil en het blijkt dat er meer mensen in moeten. Ineens komen er bierkratjes met een kussentje erop tevoorschijn die in het gangpad worden gezet. Daar moeten de laatste passagiers plaatsnemen.
Een man van minimaal 2 meter wordt tussen ons ingezet. Dit zorgt ervoor dat deze beste man praktisch bij Lisanne op schoot zit. En dus besluiten we een stoelendans te doen en zo zit Robert de komende uren op een bierkratje. Zo zie je maar weer dat niets gaat zoals verwacht in Azië. Wat een ritje van 3 uur zou zijn is uiteindelijk 6 uur geworden. Binnen een uur hebben we al vier stops gemaakt.
Stop 1: We worden gedropt bij een snack stop onderweg zodat de chauffeur wat commissie kan verdienen op de snacks die wij kopen.
Stop 2: We gaan tanken.
Stop 3: De chauffeur heeft schijnbaar een goede dag vandaag want hij wil even een paar loterij tickets kopen.
Stop 4: We kunnen naar het toilet terwijl de chauffeur een peukie opsteekt.
Met nog 40 minuten tot onze eindbestemming maken we wéér een stop. Tijd om te lunchen. Iedereen lijkt geërgerd en het liefst rijden we door tot Nong Khiau en dan kunnen we daar wel lunchen. Maar dit is geen optie. Deze beste man verdient hier natuurlijk weer commissie als wij gaan eten. Wij slaan de lunch over en wachten een uur buiten op de stoep tot we eindelijk verder gaan.
We komen (eindelijk) aan in Nong Khiau en besluiten de laatste 20 min naar het hotel te lopen. We slaan wat snacks in, installeren onszelf op ons balkon met fantastisch uitzicht. Voor ons is het ook zondag dus we relaxen op het balkon terwijl we onze favoriete programma’s in Nederland terugkijken.
Dag 35: Naar de top van Nong Khiau
We trekken onze sportschoenen weer aan want we gaan een klimmetje maken. We gaan naar het viewpoint in Nong Khiau. Een tocht van ongeveer anderhalf uur naar de top. We slaan flink water in en leggen een goede bodem met een stevige lunch.
Bij de ingang staat een groot bord met het dringende advies om niet van de paden af te gaan. Zoals eerder gezegd is Laos het meest gebombardeerde land ter wereld tijdens de oorlog. De Amerikanen dropten maar liefst 260 miljoen bommen en dit gebied is het meest getroffen. Onder deze bommen zijn er nog heel veel die niet zijn ontploft. Hierdoor gebeuren nog dagelijks zware ongevallen in het land doordat ze alsnog ontploffen. Om 2 uur beginnen we aan de tocht. Na een kwartier denkt Robert al aan omkeren (dit zei hij pas aan de top trouwens). De tocht is pittig. Het is warm, steil en er staat geen wind. Lisanne probeert onderweg de gigantische hoeveelheid spinnenwebben met spinnen die zo groot als je hand zijn te negeren.
Na anderhalf uur bereiken we de top. Tot onze verbazing zijn we de hele weg omhoog niet ingehaald en zijn we als enige op de top. We genieten een kwartier van de rust en het uitzicht. Na een kwartiertje begint het vol te druppelen. Iedereen komt hier voor sunset natuurlijk. Een half uur later zijn er zo’n 30 mensen op de top. Het uitzicht is weer fantastisch. We bekijken de zonsondergang en genieten.
Om 17.30 uur beginnen we aan de afdaling. Het wordt hier gauw donker. Dit hadden we even onderschat. Terwijl we nog geen 10 minuten onderweg zijn, zien we geen hand voor ogen meer. Doordat je door de dichtbegroeide jungle loopt komt hier helemaal geen zonlicht meer binnen. En dus klimmen en klauteren we in het donker naar beneden. Het lijkt een scéne die zo uit een horrorfilm is geknipt en we proberen vooral niet na te denken over wat er allemaal in de jungle leeft. Nu het donker is zie je de spinnenwebben ook niet meer en dat maakt het alleen maar enger.
Gelukkig hebben we zo’n hoofdlampje mee (dat is zo’n item waarvan je je afvraagt wanneer je het in Godsnaam zal gebruiken, maar op dit moment waren we er heel erg dankbaar voor dat we hem mee hadden). De laatste 10 minuten van de afdaling voelen we regendruppels en op het moment dat we de grote weg bereiken begint het ineens te plenzen. Gelukkig zijn we net op tijd beneden want het pad naar beneden wordt zo een grote glijbaan. We rennen gauw een restaurantje in en met het gekletter van de regen op het dak genieten we nog even na van de dag.
Dag 36: Grotten, viewpoints, dorpjes en kajakken
De wekker gaat vroeg. We hebben namelijk een dag vullend programma. We gaan een tour maken. Dit doen we niet vaak omdat we liever zelfstandig op pad gaan zodat we zelf onze tijd kunnen indelen. Maar deze plekken kan je niet zelfstandig bereiken omdat ze alleen per boot toegankelijk zijn. En dus zijn we gebonden aan een groepstour.
We worden met z’n allen in een boot gezet waar maar 6 stoelen zijn (dit zijn letterlijk autostoelen met een paar schroeven vastgezet aan de bodem). We zijn met 12 en dat betekent dat de overige 6 op de grond in de boot mogen zitten. Dit zou je in Nederland moeten proberen. Dan heb je binnen no-time woeste mensen die direct hun geld terugeisen. Maar hier is het doodnormaal en dus gaat de rest zonder enige verontwaardiging op de grond zitten.
De route die we varen is echt fantastisch! De torenhoge karstgebergten waar we langs varen zijn zo indrukwekkend. Ook de waterbuffels die je ziet dobberen direct naast de kant en de lokale bevolking die aan het badderen zijn. De kindjes roepen honderden meters voordat we ze passeren al “Sabadee! Hello!” en zo kijken we onze ogen uit.
We varen naar Muang Ngoi, een (naar verluid) traditioneel dorpje. Onze eerste stop is de Phanai Cave. 20 minuten omhoogklimmen bij uitgehakte rotsen die nu een trap vormen en we komen bij de grot aan. Deze grot is tijdens de oorlog met Amerika gebruikt als schuilplaats voor de Vietnamezen. Het blijft indrukwekkend als je je indenkt dat mensen hier maanden of wel jaren hebben gewoond. Achterin de grot is een kleine tempel gemaakt met Boeddhabeeldjes. Dit was hun gebedsplek.
Na de grot gaat de tocht verder omhoog. Het is nog 20 minuten klimmen naar de top, vanwaar we een mooi uitzicht zullen hebben. Wij dachten dat we inmiddels aardig gewend waren geraakt aan de viewpoints en de avontuurlijke klautertochten die ze soms vereisen. Maar dit was wel even next level. Waar we normaal gesproken omhoogklauteren bij rotsen (waarvan je weet dat ze sterk en stevig zijn) zijn het nu zelf gefabriceerde (verrotte) houten trappetjes waar soms een trede mist en je jezelf afvraagt hoelang ze het nog vol gaan houden. Dit was voor het eerst dat Lisanne twijfelde om wel verder te gaan. Maar we hebben het gered!
Na de eerste stop bezoeken we de traditionele village. Echt traditioneel was het niet meer door alle hotels, restaurants en winkels die volledig op toerisme zijn ingericht. Maar het was leuk een kijkje te nemen. Vervolgens voeren we weer een uurtje terug en stopten we bij een echt traditioneel dorpje. Hier begon onze wandeling van 1 uur heen en 1 uur terug naar een waterval. Hoewel de waterval uiteindelijk weinig voorstelde was de wandeling zelf wel heel erg mooi!
We liepen door de rijstvelden. Af en toe hoorden we kletterende bellen achter ons en dan kwam er weer een stoet koeien aan die ons voorbij wilde. De wegen werden soms onderbroken door stroompjes water en kleine watervallen. Bij de waterval gingen we met de groep lunchen en konden we een verfrissende duik nemen. Op de terugweg kwamen we langs een local farm waar een man met liefde alles vertelde over zijn boerderij. Hij had hier geen verbinding en helemaal achterin de tuin stond een vaste telefoon (zo een met een hoorn uit de prehistorie) waar hij bij goed weer mee kon bellen. We mogen gebruik maken van zijn toilet maar hij drukt ons op het hart om zuinig te zijn met het wc-papier. Omdat ze zo afgelegen wonen komen ze niet vaak op de markt. Hiervoor moeten ze minimaal een dag reizen en dus kopen ze dit soort spullen groot in en doen ze er zuinig mee. Heel bijzonder om te zien hoe mensen op zo’n manier leven!
Op de terugweg werden wij, samen met nog 4 anderen een uur voor Nong Khiaw gedropt. Wij gingen namelijk niet per boot maar per kajak terug. Stiekem was dit dé reden voor ons om de toer te doen vandaag. We keken enorm uit naar het kajakken. En dat was echt fantastisch! We dobberen over de Nam Ou River en kajakken tussen de bergen. We genieten van de indrukwekkende bergen rondom ons en de rust op het water.
Dag 37: Een perfecte reisdag
De wekker staat weer vroeg, om 07.00 uur. Maar dit is eigenlijk niet nodig. Om 06.50 uur klinkt er door een soort speaker die door het hele dorp te horen is een gigantisch lawaai. Dit blijken een soort communistische leuzen te zijn die op monotone wijze op meerdere tijdstippen per dag worden omgeroepen.
We reizen vandaag verder, naar Muang Khua. We gaan weer een stapje dichter naar Vietnam. Al lang geleden besloten we dat we deze tocht met de boot wilden gaan maken. Hier hadden we goede verhalen over gelezen. Maar toen we in Nong Khiau aankwamen bleken er amper nog boten te gaan. Voor Covid ging er dagelijks een boot maar doordat de vraag zo erg is teruggelopen kan je ze nu alleen nog maar afkopen. En dan moet je dus mede-reizigers vinden die met je de 2,5 miljoen Kip willen betalen. We hadden de hoop dus al opgegeven en wilden gisteren bus tickets kopen. Tot de beste man zei dat er toevallig vandaag een boot zou gaan omdat er medicijnen vervoerd moesten worden.
Heel eerlijk waren we gaan twijfelen of we wel met de boot moesten gaan want hij vertelde ons dat deze er 10 uur over zou doen. En er zijn vaak maar 4 of 6 stoelen aan boord. Dus als er meer mensen zijn, dan lopen we het risico dat je 10 uur op de grond achter bij de motor moet zitten (net als gisteren tijdens de tour). En dat is geen pretje, dat hadden we immers zelf ervaren. En dus besloten we voor de bustickets te gaan. Toen we gisteren weer terug in het hotel waren begonnen we toch te twijfelen. De 7-uur durende busrit door de bergen zou namelijk ook geen pretje zijn. Uiteindelijk boekten we ze om en besloten we toch voor de boot te gaan.
En dus gingen we zenuwachtig richting de vertrekplek van de boot. De verkoper had ons aangeraden om voorop te lopen zodat je jezelf kan verzekeren van een plekje. We stonden startklaar om een plekje te veroveren maar dit was gelukkig niet nodig. We waren uiteindelijk met z’n 6-en en er waren precies 6 plekken.
Een boottocht van 10 uur in een klein houten bootje zonder enige voorzieningen (geen toilet etc.) klinkt niet als heel comfortabel. Toch is dit onze favoriete reisdag van onze hele reis. Uren achter elkaar genieten we van het uitzicht. De bergen, de lokale dorpjes, de zwaaiende kinderen, de badende waterbuffels, de stromingen in het water, de rijstvelden. Het is echt fantastisch. Af en toe luisteren we samen podcasts of zetten we een luisterboekje op. Wat een relaxte manier van reizen. We zijn zo ontzettend blij dat we uiteindelijk voor de boot hebben gekozen en niet de bus. De uren vliegen voorbij en voor we het weten komen we (helaas) aan in Muang Khua.
Muang Khua stelt niet heel veel voor. Het is vaak een doorreisplek voor backpackers die onderweg zijn naar Vietnam. De meeste toeristen hier komen dus tegen 18.00 uur aan en vertrekken de dag erna om 07.00 uur alweer. De meeste blijven hier dus niet eens langer dan 13 uur. De hotels en guesthouses zijn niet te boeken via Booking.com of Agoda en er zijn weinig restaurants en geen (naar onze normen) fatsoenlijke winkels. We vinden een fijn plekje om te slapen en slenteren nog even door het dorp. We lopen over de lokale markt en zien hier een wel zeer bijzondere lokale specialiteit. Gefrituurde rat. De muggen zwerven eromheen en we kunnen ons niet voorstellen dat dit gezond is.
We slenteren nog even door het dorpje en schieten op onze laatste avond in Laos (dat dachten we op dit moment) een fotootje op de lokale brug. We kijken terug op een paar fantastische weken in dit indrukwekkende land. We hebben het al vaker gezegd maar Laos is een must op iedere bucketlist. Zo authentiek en zo ongerept zagen we niet eerder. De mensen zijn de liefste ever! En de natuur is zo ongelooflijk mooi. Zelfs nog voordat we het land verlaten beloven we onszelf ooit terug te komen voor het Zuidelijke deel van Laos.
In de avond eten we bij een van de weinige restaurantjes. We bestellen beide noedels. Lisanne bestelt de vegetarische versie met ei en Robert met varkensvlees. Uiteindelijk zijn we al druk aan het eten en komen we erachter dat onze gerechten zijn verwisseld. Lisanne heeft uiteindelijk het gerecht met varkensvlees en Robert de vega versie. We besluiten de bordjes niet meer te wisselen vanwege de hoeveelheid rode peper die Lisanne er al in heeft en dus vist Lisanne de overgebleven stukjes varkensvlees uit haar bord en geeft ze aan Robert. Deze verwisseling van de gerechten komt Robert uiteindelijk duur te staan.
Dag 38: De eerste voedselvergiftiging…
Na een paar uur voelt Robert iets in zijn buik borrelen en om 02.00 uur ’s nachts begint het. Voedselvergiftiging. Zijn lichaam wil alles eruit gooien en ieder half uur is Robert beste vrienden met het toilet. Dit gaat de hele nacht zo door en we doen geen oog dicht. Het bijzondere is dat Lisanne nergens last van heeft en dus kan het niet aan het vlees liggen. De enige optie is dat het waarschijnlijk aan het ei heeft gelegen in de vegetarische noedels. Die voor Lisanne bedoeld was maar Robert onbedoeld heeft gegeten. Wat een plottwist he.
We zouden om 07.00 uur de bus nemen naar de grens maar Robert is niet in staat om te reizen. En dus besluiten we maar een nachtje extra te blijven. Robert houdt zelfs geen slokje water binnen en het is een en al ellende. Het vervelende is dat er in Muang Khua letterlijk niks te vinden is. Het enige wat er verkocht wordt is chips, bier, sigaretten en instant noodles. Er zijn geen supermarkten waar je bijvoorbeeld een yoghurtje kan scoren.
Robert blijft de hele dag beste vrienden met het toilet en ieder slokje water komt er binnen een half uur weer uit. Hij heeft zich nog nooit zo ellendig gevoeld. Tuurlijk weet je dat dit waarschijnlijk een (of meerdere keren) gebeurt op reis, maar het blijft balen. Helemaal omdat de regels voor Vietnam streng zijn en de ingangsdatum van je visum niet flexibel is. We hadden de eerste dagen al vastgelegd in Vietnam en na contact met onze gids voor de trekking in Sapa en het hotel mogen we deze verplaatsen. Hopelijk voelt Robert zich morgen beter!
Dag 39: We gaan naar Vietnam!
De nacht verloopt iets beter. Robert heeft vanaf 01.00 uur tot 06.00 uur alles binnengehouden. Ondanks dat hij zich nog niet topfit is staat hij erop om verder te reizen. Nog langer op deze plek blijven is echt geen optie vindt hij. En dus beginnen we aan de lange reis naar Vietnam.
Onze bus vertrekt om 07.00 uur en met een beetje geluk halen we de aansluiting naar Sapa. Alles lijkt zeer voorspoedig te gaan tot er een groep Fransozen aankomt. Ze hebben zich volledig geïnstalleerd in de bus en we lijken klaar voor vertrek. Alleen de tickets moeten nu nog betaald worden. Plots zijn ze het niet eens met de prijs en vervolgens moeten alle koffers weer uit de bus. Ze blijven discussiëren met de chauffeur over de prijs en willen korting. Hier wil de chauffeur niet aan toe geven. Ze besluiten een andere bus te willen nemen. Maar wij weten al dat er geen andere bus gaat. Dit is momenteel de enige bus naar de grens. Het gesteggel gaat een tijdje door en Lisanne geeft een paar keer (niet zo subtiel) aan dat wij wel willen vertrekken omdat we een overstap willen halen in Vietnam. Drie kwartier laten zitten de Fransozen weer braaf in de bus. Ze kwamen erachter dat de prijs klopt en het inderdaad de enige bus is. Bijna een uur later dan gepland vertrekken we dus eindelijk.
Uiteindelijk vliegen we letterlijk door de grensposten heen. Binnen 10 minuten zijn we Laos uit en binnen 20 minuten worden we toegelaten in Vietnam. Uiteindelijk komen we om 11.10 uur aan in Dien Bien Phu. Onze bus naar Sapa vertrok om 11.00 uur. Als deze Fransozen dus direct waren gaan zitten en geen discussie van de prijs hadden gemaakt hadden we het gered. Maar goed. Deze reis is ook bedoeld om af en toe ons geduld op de proef te stellen.
En dus moeten we van 11.10 uur tot 18.30 uur wachten op een verlaten busstation ver buiten de stad met onze nieuwe Franse vrienden. Ze geven uiteindelijk toe dat ze ook balen want zij gaan de dag erna om 07.00 uur beginnen met een trekking in Sapa. De bus die we nemen komt om 04.00 uur aan in Sapa dus dat wordt een korte nacht voor ze.
In de tijd die we moeten doden op het busstation besluiten we te lopen naar Dien Bien Phu (4 km met zware backpacks) en regelen daar wat praktische zaken. We lunchen en regelen simkaartjes. Het was een hobbelig begin naar Vietnam maar we zijn er! Uiteindelijk stappen we om 18.30 uur in onze nachtbus richting Sapa. Hier zal onze reis in Vietnam écht beginnen.
